Κώστας Πύρρος
Η κοινότητα τιμώντας την μνήμη του μεγάλου ευεργέτη και εθνικού αγωνιστή, τοποθέτησε την προτομή του στην ομώνυμη πλατεία μπροστά στη βιβλιοθήκη.
Ο Κώστας Πύρρος γεννήθηκε στην Ασγάτα το 1899, αφού αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο του χωριού, φοίτησε στη συνέχεια στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Μετά την αποφοίτησή του, έφυγε για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, για να πάρει βίζα για την Αμερική. Στην Αλεξάνδρεια έμεινε τρία χρόνια αναμένοντας τη βίζα, αξιοποίησε όμως το διάστημα αυτό, δουλεύοντας και φοιτώντας σε κολλέγιο όπου πήρε δίπλωμα στη γαλλική γλώσσα. Το 1920 έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Εκεί πολύ γρήγορα, επειδή ήταν μορφωμένος και γνώστης της αγγλική γλώσσας, έγινε ο αρχηγός, ο προστάτης και καθοδηγητής των συγχωριανών και άλλων κυπρίων μεταναστών. Αφού τακτοποιήθηκε οικονομικά συνέχισε τις σπουδές του και το 1936 πήρε το πτυχίο από το New York University στις κοινωνικές επιστήμες. Μαζί με τον αδελφό του Παύλο ασχολήθηκε σε διάφορες επιχειρήσεις και εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο δυναμικά στοιχεία του ελληνισμού στη Νέα Υόρκη.
Πρόβαλλε με αρθρογραφία του, σε περιοδικά και εφημερίδες το εθνικό μας θέμα και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Συλλόγου Ασγατιτών Αμερικής το 1934,του οποίου ήταν και ο πρώτος πρόεδρος. Εξέδιδε το μηνιαίο ενημερωτικό δελτίο του συλλόγου Ασγατιτών, με το οποίο ενημέρωνε όλους για τα νέα της Ασγάτας και της Κύπρου. Οργάνωνε θεατρικές παραστάσεις και χοροεσπερίδες και πρόβαλλε από κάθε βήμα την Ασγάτα και την Κύπρο.
Σημαντικός ήταν ο ρόλος του στην ίδρυση της «΄Ενωσης Κυπρίων Αμερικής» το 1939, στην οποία υπήρξε και γραμματέας. Με το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ήταν από τους πρωτεργάτες της διοργάνωσης εκδηλώσεων της ομογένειας για τη διεκδίκηση της ελευθερίας της Κύπρου και της υλοποίησης των υποσχέσεων των Μεγάλων Δυνάμεων προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Βοήθησε και ενίσχυσε οικονομικά, τόσο προσωπικά όσο και ως πρόεδρος του συλλόγου, σχεδόν όλα τα έργα που έγιναν στο χωριό (σχολεία, εκκλησία, ύδρευση, άρδευση, ηλεκτρισμός κ.ά.)
Ο Κώστας Πύρρος απέθανε στην Νέα Υόρκη το 1965, χωρίς δυστυχώς να καταφέρει να επισκεφθεί την Ασγάτα και την Κύπρο. Μέχρι το 1959 δεν μπορούσε να έλθει γιατί πιθανότατα θα τον συλλάμβαναν οι ΄Αγγλοι για την εθνική του δράση. Μετά την ανεξαρτησία λόγω ασθένειας συνεχώς το ανέβαλλε, περιμένοντας βελτίωση της κλονισμένης του υγείας. Δυστυχώς το «νόστιμον ήμαρ» δεν ήλθε ποτέ για τον αείμνηστο Κώστα και το όνειρο έμεινε ανεκπλήρωτο. Όμως η προτομή του στημένη στο κέντρο του χωριού του, μέσα στο χώρο που ονειρεύτηκε, θα θυμίζει πάντα αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο.
Πηγή: Αντώνη Καβάζη: «Ασγάτα-Ιστορία και Μνήμες»
Γεώργιος Χρ. Κατσαρή
Ο Γιώργος μεγάλωσε στην Ασγάτα και αποφοίτησε από την Τεχνική Σχολή Λεμεσού. Εργοδοτήθηκε από την Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία και εργαζόταν στο μεταλλείο του χωριού μας ως τεχνικός.
Ήταν εξαιρετικός νέος και συμμετείχε ενεργά στην κοινωνική ζωή της κοινότητας και στην ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού. Το 1963 με την εκδήλωση της τουρκανταρσίας και την έναρξη των διακοινοτικών ταραχών, εντάχθηκε εθελοντικά στην διμοιρία που σχηματίστηκε και εκπαιδεύτηκε για φύλαξη της κοινότητας.
Το 1964 με την ίδρυση της Εθνικής Φρουράς, ο Γιώργος ανήκε στην πρώτη κλάση του 1944, που κλήθηκε να καταταγεί. Μετά από σύντομη εκπαίδευση, το τάγμα του μεταφέρθηκε στην περιοχή Τυλληρίας για να αντιμετωπίσει την τουρκική επιδρομή. Από μαρτυρίες συναγωνιστών του πολέμησε γενναία και έπεσε μαχόμενος στις 8 Αυγούστου 1964, κτυπημένος από βλήμα όλμου. Οι συμπολεμιστές του τον έθαψαν πρόχειρα στα βουνά του Παχυάμμου Τυλληρίας.
Η κοινότητα μας τίμησε τον ήρωα, τοποθετώντας την προτομή του σε κενοτάφιο στον περίβολο της εκκλησίας. Το 1988 η οικογένεια του ήρωα και η κοινότητα μετέφεραν τα οστά του και τα απέθεσαν σε ειδική θήκη μέσα στο κενοτάφιο. Η πολιτεία τίμησε τον ήρωα μας, δίνοντας το όνομα του στο στρατόπεδο που βρίσκεται στις Πλατιές.
Πηγή: Αντώνης Καβάζης
Αρχιπλοίαρχος Αντρέας Ιωαννίδης
Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωαννίδης υπηρέτησε για αρκετά χρόνια ως Διοικητής του στρατοπέδου του ναυτικού στην Ασγάτα. Άριστος αξιωματικός που αγαπήθηκε και συνδέθηκε με την κοινότητα μας. Στη συνέχεια ως Διοικητής Ναυτικού, συνέχισε τη σχέση του με την Ασγάτα και συμμετείχε σε πολλές εκδηλώσεις που οργάνωνε η εκκλησία και η κοινότητα μας. Μάλιστα την τελευταία νύχτα της ζωής του παρευρισκόταν μαζί με τη σύζυγό του στην ετήσια χοροεσπερίδα της εκκλησίας μας. Το τραγικό πρωινό της 11ης Ιουλίου 2011, όταν ακούστηκε το θλιβερό γεγονός όλο το χωριό τον έκλαψε.
Η κοινότητα τιμώντας τη μνήμη του, έδωσε το όνομά του στον δρόμο που οδηγεί στο στρατόπεδο ναυτικού «Γεώργιος Κατσαρής» και εντοίχισε τιμητική πλάκα μνημονεύοντάς τον.
